Monday, April 5, 2010

Chapter 25: aku berangan jadi orang arab.

Assalamualaikum,

aku terasa yang aku ni macam mat jenin.
suka berangan.
macam macam aku angan kan.
itulah inilah.

aku berangan aku boleh cakap arab lancar macam orang arab. aku boleh lepak dengan orang arab macam mana dorng lepak dengan bangsa dorang sendiri.

bila dengar khutbah pun, aku tak termangu mangu. balik rumah tu, boleh la bawak sedikit apa yang akufaham dari solat jmaat tu.

bila dengar radio tu, boleh la aku ibaratkan dengar Hotfm ke, IKIM ke. sebab faham.

bila lecturer buat lawak, aku boleh gelak seikhlas mungkin sebab aku faham. tak macam sekarang, gelak kerana orang arab gelak.

kalau betullah, aku boleh bergaul dengan macam macam lapisan masyarakat. bukan aja budak jamiah aku.

aku teringin nak main main dengan budak budak arab dekat sekitar Irbid ni. bila baik dengan dorang, boleh aku kumpul gigi dorang satu hari nanti mase klinikal.

kalau boleh, pakcik pakcik arab yang lepak dekat warung, dalam masjid, tepi jalan. aku nak borak borak dengan dorang. dengar apa yang dorang borakkan. same ke tak dengan pakck pakck dekat malaysia.

kalau boleh, orang mintak sedekah tepi jalan dengan anak anak dorang tu, aku nak interview dorang kenapa dorang jadi macam tu. aku tak faham kenapa dorang macam tu. sebab aku tak tau nak tanye macam mana. kang dia balas bahasa pelik2. tergapai gapai aku nak faham.

kalau aku boleh cakap arab dengan lancar, takda lah aku dipermainkan dengan member2 arab.
diorang cakap pebenda entahaku pun tak faham.kawankawan melayu aku gelakkan aku sambil kata aku macam diperbodohkan. aku tak kisahpun. nak belajar punyapasal.


boleh lah aku sound mana mana orang arab yang nak kutuk orang melayu. supaya dia respek bangsa lain. dan bukak sket minda dorang!

kalau boleh cakap arab dengan lancar, boleh aku lamar perempuan arab suatu hari nanti.
takda lah tak reti nak cakap masa nak merisik . aku serius!
macam tak mustahil.


tapi kalau setakat apa yang aku ada sekarang ni, aku rasa semua tu mustahil.

kawan kawan arab banyak. tapi aku masih gagal menggunakan kelebihan sebegitu untuk belajar arab sebaik mungkin.

aku sibuk mengajar mereka bahasa aku tanpa menanyakan mereka tentang bahasa mereka.

aku teringat, dahulu masa aku buat rayuan untuk datang dekat sini. aku cakap aku nak belajar bahasa arab. tapi nampaknya seolah olah aku macam cakap tak serupa bikin.

MARA bagi duit, aku spend beli tu la, ni la. haishh. kena ubah bajet. beli keperluan bukan kehendak.

masa lapang banyak. tapi sibuk dengan benda entah apa apa. kekesalan kian terasa. aku masih lagi muda. baru first year.

aku tak nak merangkak masa clinical year. kalau boleh, sambil sambil aku mantapkan kemahiran aku.. aku nak tolong kawan kawan aku yang takda basic arab tu. kalau aku hanyut, dorang lagi hanyut.


serius aku jeles dengan teman teman yang boleh cakap bahasa arab lancar.
tak salahkan jeles benda benda macam ni?

aku kadang kadang terfikir nak duduk dengan arab suatu hari nanti.
serumah dengan mereka.
kononnya nak ikut jejak abang imran.
tapi perlu ke sampai begitu sekali?

aku soal diri aku balik,
nak seribu daya, tak nak seribu dalih.

sekian.

1 comment:

zul_akhyar said...

bgus r tu...eh,lain kali ko xyah ckp arb ngan ak..huaha..
ad sorg lecturer kt yarmuk,dy kta,slp org melayu bkn sbb x brckp ngan arab,tpi sbb x brckp gn bhsa arb sesama melayu..
mgkin,sbb kalo ckp ngan arb,xkan kta nk tny org arb tu dy mandi ke x? bez x tdur? mimpi ap? tp,ayt2 tu kta akn tny kalo ngan kwn melayu..bez gk kalo gn bhsa mlayu ngan geng blk...tp skt2 da r wei!..huhu..